Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Τρελοβάπορο Αμοργός 1-10 Αυγούστου 2009


Προσπαθώντας να μαζέψω τις σκέψεις σας για την κατασκήνωση κοινοτικής ανάπτυξης, που ζήσαμε στην Αμοργό, έφτιαξα 10 ερωτήσεις,

εσείς απλά γράψτε ότι νομίζετε άλλωστε γι αυτό είναι τα blog

Τρελοβάπορο Αμοργός 2009

Μοιράσου με τον υπόλοιπο οδηγόκοσμο, και όχι μόνο, τις απόψεις σου για την κατασκήνωση μας;

  1. Αν δε μπορούσες να είσαι σε όλη την κατασκήνωση, ποια μέρα θα κράταγες και γιατί;

  2. Περιέγραψε μια εικόνα από την κατασκήνωση που θα θυμάσαι, ποιο συναίσθημα σε πλημμυρίζει;

  3. Ποια ήταν για σένα η πιο δύσκολη στιγμή στην κατασκήνωση, σε βοήθησε άραγε στην προσωπική σου ανάπτυξη;

  4. Αν άλλαζες κάτι στην κατασκήνωση, τι θα ήταν και με τι θα το αντικαθιστούσες;

  5. Μια λέξη για την αρχηγό μας;

  6. Πως σου φάνηκε το Νησί της Αμοργού και οι κάτοικοι, θυμάσαι κάποια στιχομυθία;

  7. Πιστεύεις ότι προσφέραμε στην κοινότητα; Ανέφερε κάτι που πιστεύεις θα θυμούνται οι κάτοικοι.

  8. Σου άρεσε η Ομάδα Ενδιαφέροντος, τι άλλαξε στον εαυτό σου αφήνοντας το Νησί;

  9. Αν χάριζες στα υπόλοιπα μέλη της κατασκήνωσης ένα τραγούδι, ποιο θα ήταν; (μπορείς να βάλεις και link)

  10. Αν έπρεπε να μεταφέρεις σε έναν φίλο σου με μια φράση τη μαγεία του τρελοβάπορου, τι θα του έλεγες;










































5 σχόλια:

Christos S είπε...

Ας γράψω πρώτος, κάνοντας την αρχή:
Ήταν δέκα μέρες; γιατί περάσαμε τόσο καλά που μου φάνηκε σαν μία! Καλά τώρα που το σκέφτομαι ήταν γιατί θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη φανταστική ημέρα που περιηγηθήκαμε στο νησί.

Αλλά πως να ξεχάσω κι εκείνη την εικόνα που η ομάδα θεάτρου (Αθηνά ,Βαρβάρα, Ευδοκία, Κατερίνα Α, Κατερίνα Π, Κλειώ, Μαριάννα ,Νατάσα ,Νίκη, Πάρις, Χρήστος) ανέβαζε το θεατρικό κι εγώ μας παρακολουθούσα, βάζοντας μαζί με τον Γιάννη, τους ήχους και τα τραγούδια. Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή μ' ένα αίσθημα πληρότητας και αναγνώρισης. Αυτά τα παιδιά σίγουρα πήραν μια γεύση από θέατρο και κατάλαβαν τι σημαίνει η φράση “ανεβάζω θεατρική παράσταση”. Είναι μια στιγμή που με γέμισε χαρά και άγχος όπως όταν ακούς να σου φωνάζουν “βγαίνεις!”.

Η πιο δύσκολη στιγμή στην κατασκήνωση ήταν όταν αντιλήφθηκα πως χωρίς να το καταλάβω είχα πληγώσει την Αθηνά κυρίως αφήνοντας την μόνη σε κάποιες υπηρεσίες αλλά και όταν δεν την υποστήριζα όταν απευθυνόμουν στην ομάδα. Προσωπικά πια προσπαθώ να είμαι ηπιότερος στις εκφράσεις μου, ενώ θέλω να ζητάω πιο συχνά αξιολόγηση.

Επειδή η κατασκήνωση μας είχε πολλά παιδιά θα προσπαθούσα να αλλάξω τα προγραμματικά κομμάτια των τελευταίων ημερών για να γνωριστούμε καλύτερα με όλα τα παιδιά αλλά και να κάνουμε τελετή υπόσχεσης στο Νησί.
Η Ιωάννα Πλιάτσικα είναι μια εξαιρετική αρχηγός, Ιωάννα το έχεις! Σε μια λέξη: ΑΙΣΘΗΣΗ.
Οι κάτοικοι ήταν πραγματικά φιλόξενοι και σου δίναν την εντύπωση πως μπορείς να μείνεις εκεί για πάντα. Λες;
Απ' όλες τις ομάδες που δούλεψαν σκληρά στην Αμοργό, η ομάδα συντήρησης που δούλεψε στο σιδηρουργείο στο Αρκεσίνι αλλά και το σερβίρισμα της ομάδας λαογραφίας στο πανηγύρι είναι κάτι που θα θυμούνται οι κάτοικοι για πολύ καιρό.

Θα ήθελα να αφιερώσω στα μέλη της κατασκήνωσης το τραγούδι το Queen – Breakthru (http://www.youtube.com/watch?v=Q22oGInO-uo&feature=PlayList&p=47B6697FF5212D3D&playnext=1&playnext_from=PL&index=12) γιατί θεωρώ κάθε κατασκήνωση κοινοτικής ανάπτυξης ένα σπάσιμο στο λογικό φραγμό μας, πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη αυθεντική κατασκήνωση.
Τελικά νομίζω πως σε δέκα μέρες ζήσαμε στην φύση, προσφέραμε στην κοινότητα και γευτήκαμε την ντόπια κουλτούρα παίζοντας!
Χρήστος

PariS είπε...

An kai prwti mou epafi me ta blog... Mporw na pw oti eimai enthousiasmenos me th douleia pou exei ginei.. Pera apo to "agapw nea filadelfeia" pou me diakatexei einai mia antikeimenika super prwtovoulia pou anevazei to epipedo!!! Thelw na protrepsw olous na grafoun kai na ekfrazontai eleuthera gt einai kati pou mas afora kai axizei... giati kuriws exei ginei me poli kali diathesi...
Mpravo se olous...
Sas agapw kai to xerete!!!

Dimitris είπε...

Σειρά μου!!! Αλλά από την αρχή θα πρέπει να αφήσω μία ερώτηση... Δε γίνεται να επιλέξω μόνο μία ημέρα. Κάθε μία ξεχωριστή και ενωμένη με τις άλλες.
Δύο εικόνες θα μου μείνουν. Το λιμάνι των Καταπόλων (η πρώτη μου επαφή με τις Κυκλάδες) και το απέραντο γαλάζιο (σαν την ταινία!!!) από τη Χοζοβιότισσα! Ποιά απ' όλες τις δύσκολες στιγμές να θυμηθώ; Μάλλον όταν άφησα να δημιουργηθεί ένα κενό/κοιλιά στο πρόγραμμα, ένα απόγευμα που καθυστέρησε το φαγητό και παράλληλα δε συνεννοήθηκα με την ΟΕ που έλειπε. Αυτό που πήρα από αυτή την εμπειρία είναι μία κουβέντα από εμένα σε εμένα "Συγκεντρώσου Μήτσο!"
Τον καιρό θα άλλαζα! Αν και θα ήθελα να βρέχει θα με κυνηγάγατε όλοι! Οπότε, με ένα αεράκι τις μέρες της μεγάλης ζέστης θα συμβιβαζόμουν.
Ιωάννα; Χμμμ... ΤΣΑΓΑΝΟ!
Παρόλο που είμαι οπαδός της πυκνής βλάστησης, ωστόσο η Αμοργός με μάγεψε. Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω γιατί...
Νομίζω πως ήταν μια πετυχημένη κατασκήνωση ως προς την προσφορά. Καθένας με τον τρόπο του συνέβαλε σ' αυτό! Μοιραία βέβαια, αυτά που θα μείνουν για περισσότερο καιρό στη μνήμη των κατοίκων θα είναι αυτά που βλέπουν, αλλά και πάλι αυτό δεν αναιρεί αυτά που δεν φαίνονται πια ;)
Δεν ήμουν σε ΟΕ, αλλά η λειτουργία που ανέλαβα άλλαξε τον τρόπο που βλέπω πάρα πολλά πράγματα, είτε οδηγικά, είτε όχι.
Σε όλους μας θα ήθελα να αφιερώσω το τραγούδι των Helloween "I Want Out" (http://www.youtube.com/watch?v=FjV8SHjHvHk) γιατί αυτό που κάνουμε όλοι μαζί είναι η έξοδός μας από το συνηθισμένο, κάνοντας κάτι καλό και ξεχωριστό!
Τι θα έλεγα σε κάποιον για αυτό που ζήσαμε (και ζούμε); "Έλα να δεις, είναι τρόπος ζωής" :)

clio είπε...

borei n arghsa n grapsw .............alla...........auth h kataskhnwsh htan mia a3exasth empeiria gia emena!perasa pragmatika wraia!!!!!!!!!:D

Unknown είπε...

αχχ κατασκηνωση...δεν υπαρχει μερα που να μην εχω σκεφτει πως περασαμε...για μενα καθε μερα ηταν και διαφορετικη,η μια πιο σημαντικη απο την αλλη...θυμαμαι την πρωτη μου σκεψη οταν ειδα τον κατασκηνωτικο χωρο...''πως θα το φτιαξσουμε αυτο?'' δεν φανταζομουν οτι αυτοσ ο ξενος χωρος μου ηταν απλα ενα αδειο τοπιο θα γεμιζε...και το σημαντικοτερο οτι θα το γεμιζαμε εμεις...μετα απο μερες που ειχα συνηθησει πλεον την κατασκηνωση αυτοσ ο χωρος ρνιωθα να ΄ταν δικος μου...και στο τελος δεν ηθελα να φυγω...περασαμε τοσο ωραια...και με την οε νιωσαμε μεγαλη ικανοποιηση οταν ειδαμε αυτα τα παιδια να γελανε να ναι χαρουμενα..και δεν θα ξεχασω δυο απο αυτα με τα τελεια γαλαζια τους ματια που το μεγαλυτερο ηρθε και μου ειπε σε εψαχνα...και το μικροτερο στο τελος της γιορτης ηρθε με την γιαγια του να με χαιρετησει και με επιασε απο το χερι,με ξαφνιασε...αυτα τα γλυκα παιδακια δεν θα τα ξεχασω...και οχι μονο αυτα ολους οσους γνωρησα...4 μηνες απο την πρωτη μας επαφη και μια μερα...ηταν ολα τελεια...μα ολα αυτα χαθηκαν...και μετα απο καιρο και εμεις...αλλα μεσα μας αυτη η κατασκηνωση δεν θα ξεχαστει...περιμενω νεα σας...φιλια σπυριδουλα