Χρόνος: 1-11 Αυγούστου 2008
Αποστολή: Υπόθεσις Γαία
Επίτιμοι Συμμετέχοντες: Κυρία Κέρκυρα
Όταν όλοι αυτοί οι αγαπητοί κύριοι και κυρίες αποφάσισαν ότι θέλουν να συμμετάσχουν στην κατασκήνωση που θα λάμβανε χώρα στο Μονόδρu της Εύβοιας και που άκουγε στο όνομα «Υπόθεσις Γαία», δε νομίζω ότι μπορούσαν να φανταστούν πως μετά από έντεκα μέρες κοινής διαβίωσης θα κατέληγαν να αγκαλιάζονται και να κλαίνε με μαύρο δάκρυ έξω από ένα λεωφορείο και σε μια εστία στην Κηφισιά. Όμως για αυτά τα δάκρυα και την αιτία τους θα σας μιλήσω αργότερα. Πρώτα πρέπει να σας εξιστορήσω όσο πιο σύντομα γίνεται τι ακριβώς συνέβη σε εκείνο το δάσος, στο οποίο φυσικά βρισκόμουνα κι εγώ.
H κατασκήνωση ξεκινάει. Μια κατασκήνωση που όμως δεν έμοιαζε με όλες τις άλλες, μια ξεχωριστή κατασκήνωση. Και ήταν ξεχωριστή γιατί είχε ως θέμα της το πώς οι πράξεις των ανθρώπων αλληλεπιδρούν μεταξύ τους έχοντας απίστευτα αποτελέσματα στο περιβάλλον.
Το στήσιμο έγινε αρκετά γρήγορα. Τα παιδιά ήταν πρόθυμα κι είχαν πολύ όρεξη. Όλα στήθηκαν χωρίς καν να το καταλάβουμε. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη επαφή με την Ομάδα Ενδιαφέροντός (Ο.Ε.) μου: «Παιδιά, έχουμε δουλειά!» είπε το Στέλεχος της Ο.Ε. Kαι πραγματικά έτσι ήταν.
Οι Ο.Ε. ήταν έξι:
Οι «χρονομηχανόβιοι» ασχολήθηκαν με την ανεύρεση και ψηφιακή καταγραφή πληροφοριών σχετικά με τη λαογραφία του τόπου και δημιούργησαν ένα μικρό «ντοκιμαντέρ».
Οι «Kinder έκπληξη» απασχόλησαν δημιουργικά τα παιδιά του χωριού με παιχνίδια, τραγούδια και χειροτεχνίες.
Οι «ψεγαδοφάγοι» επισκεύασαν την παιδική χαρά του χωριού, ολοκλήρωσαν τη μόνιμη περίφραξη του κατασκηνωτικού χώρου και δημιούργησαν και ανάρτησαν μια μεγάλη ταμπέλα με την κάτοψή του.
Οι «Actευβοιστές» προετοίμασαν και έπαιξαν με μεγάλη επιτυχία έργο του Τσέχωφ σε θεατρική παράσταση.
Οι «Bookαδόροι» διαφήμισαν στους κατοίκους και οργάνωσαν τη δανειστική βιβλιοθήκη του χωριού.
Οι «Greenteams» ευαισθητοποίησαν τους κατοίκους σε θέματα ανακύκλωσης και συνέλλεξαν πόρτα-πόρτα περισσότερες από πενήντα ηλεκτρικές συσκευές, που παρέδωσαν στην καινούρια υπηρεσία ανακύκλωσης του Δήμου.
Εκτός από τη δουλειά στις Ο.Ε. τις μέρες μας γέμισαν μερικές άκρως special δράσεις που σίγουρα αξίζει να αναφέρω.
Μια κοπιαστική πορεία. Ένα ανηφορικό μονοπάτι μέσα από το ποτάμι κάτω από τα δέντρα Η μαγεία του τοπίου που αντικρίσαμε στο τέλος έσβησε κάθε κούραση μας και η διανυκτέρευση στο λιβάδι με τα έλατα θα μας δίνει πάντα ένα κίνητρο για να νοσταλγούμε…
Από όλες τις εμπειρίες που βιώσαμε, μια όμως ήταν αυτή που μας στιγμάτισε πραγματικά:
Είδαμε θλίψη.
Νοιώσαμε πόνο.
Θελήσαμε να δράσουμε.
Με τον τρόπο που μόνο ένας Οδηγός ξέρει, δώσαμε χρώμα σε ένα χωριό που είχε πληγεί από τις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού. Λίγος ασβέστης, ένα πινέλο, τραγούδι και χαμόγελο ήταν τα εργαλεία μας. Το αποτέλεσμα: το πολιτιστικό κέντρο του χωριού μπορεί πια να φιλοξενήσει εκδηλώσεις και συνεστιάσεις όπως παλιά.
Και η κατασκήνωση φτάνει στο τέλος της. Τα αποτελέσματα των εργασιών των Ο.Ε. παρουσιάστηκαν σε μια εκδήλωση που τα είχε όλα (και πολλούς κατοίκους) στο Δημοτικό Σχολείο του Μονοδρίου.
Το επόμενο βράδυ η Πυρά η δική μας, η Οδηγική. Κάτω από τ’ αστέρια.
Ήθελα να σας πω κι άλλα, το χαρτί όμως δε μ’ αφήνει. Ένα μόνο θα σας πω, το τελευταίο. Θα σας πω για τα δάκρυα, όπως σας υποσχέθηκα. Ήταν λοιπόν όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες και αποχαιρετούσαν ο ένας τον άλλο, αφού ως γνωστό μένουν σε διαφορετικά σημεία της Ελλάδας.. Έκλαιγαν και ήταν θλιμμένοι. Ισχυρίζονταν πως θα τους έλειπαν τα αστέρια της Εύβοιας. Τους πιστεύω. Κι εγώ δάκρυσα. Και χάρηκα γι’ αυτό. Αναρωτιέμαι πως γίνεται να κλαις και να χαίρεσαι! Ποιος ξέρει! Θα συνεχίσω την αναζήτηση για περισσότερα τέτοια δάκρυα. Έχω την εντύπωση πως όσα περισσότερα έχεις να θυμάσαι, τόσο πιο γεμάτος νοιώθεις. Οι κύριοι και κυρίες υποσχέθηκαν να ξανακλάψουν μαζί. Τους πιστεύω. Κι εγώ αυτό έκανα.
Με εκτίμηση
Κάποιος Κύριος Χ
Σοφία Σκιαδοπούλου
Μάγια Τρύφωνα
Ναυτοδηγοί Κέρκυρας
Πόζα με την Κατερίνα και τα ολοκάθαρα κατακόκκινα μπλουζάκια μας...
Yea
Yea, give me more...
κοντά στο Μετόχι και κοιμηθήκαμε στριμωχτά σε σκηνές
